رفاقت

تازه با هم آشنا شده بودیم و تو همین مدت کوتاه، اینقدر همدیگه رو می ‌دیدیم که ندیدن آمون به دلتنگی نمی رسید. رابطه دوستانه ای که بنظر می رسید بتونه چندین سال همین شکلی خوب و سالم باقی بمونه، با گفتن اولین حرف جدی شُل شد.
اولین دلخوری بین ما رسماً طولانی شد. سرمون رو با درس و گرفتاری های دانشگاه گرم کردیم تا نه من به اون زنگ بزنم و نه اون به من.
به همین سادگی دوستی بین ما هیچ وقت به روزای اولش برنگشت و همیشه یه فاصله ای اجازه نداد دوباره با هم صمیمی شیم.
الان که سالها از اون روز و اون موضوع گذشته، به خودم میگم: کاش تو روزای جوونی می فهمیدیم میشه با کسی که در مسیر ذهنی متفاوتی نسبت به تو حرکت می‌کنه هم دوست باشی و دوست بودن لزوماً به معنای اتفاق نظر و رسیدن به نقطه مشترک نیست.