بشقاب دو سگ دار

مطبخ خونه پدربزرگم یه تخت چوبی بزرگ داشت که روش پر از لحاف تشک بودو زیرش پر از چینی های گل سرخی. همون ظرفایی که وقت چیدن سفره هفت سین، دادن افطار و سحر به پیش نماز ارسالی از مشهد و ناهار معروف ظهر عاشورای خونه های درونکلا، از زیر تخت میومدن بیرونو باقی سال میرفتن سر جای خودشون و ما غذامونو تو بشقابای ساده ملامین می خوردیم

ملامینایی که طرح داخلش یه نقاشی فرنگی از چند تا گوسفند همراه با سگ نگهبان و چوپونشون تو یه دشت سرسبز بودو بین همه اونا یکی شون که با بقیه فرق داشت رو هنوز یادم نرفته. دلیلش هم جابجایی رنگا موقع چاپ بود که معلوم نیست بخاطر لرزیدن دست تکنیسین چاپ بوده یا مشکل فنی دستگاه که موقع چاپ و برگردوندن طرح رنگا بجای رفتن رو هم، کنار هم نشستن و عکس این جونورا هم جای یه بار، دو بار چاپ شد و نتیجه اش بشقابی شد که ماها بهش می گفتیم: بشقاب دو سگ دار

موقع شام یا ناهار آخر هفته هایی که اونجا بودیم، دعوای بچه ها سر خوردن غذا توی بشقاب دو سگ دار تمومی نداشت و همیشه خدا یه بچه با صورت آویزون یه گوشه از اتاق منتظر نفر قبلی نشسته بود که غذاشو تموم کنه و بشقاب برا خوردن غذا به اون برسه

الان سالهاست که دیگه کسی خبری از بشقاب دو سگ دار نداره و با این بی خبری اساسی دیگه ما هم کم کم باید قبول کنیم که گم شده. ولی همون ایراد ظاهری و تفاوتش با بقیه بشقابا بود که غذا خوردن توی اونو برامون جذاب می کرد و یاد اونو برا ما زنده نگه داشته